Het geloof gaat ook mee op vakantie Ook kerken spelen in op het zomerseizoen. In afwijkende diensten kunnen vakantiegangers hun geloof blijven beleven.


door Ton van Mourik ERMELO/ STAVERDEN – Vakantie is ontspanning. Weg uit de tredmolen, even op een andere plek.

Maar wie kerkelijk georiënteerd is, laat zijn geloof niet thuis. God neemt immers ook nooit vrijaf.

Om gelovigen ‘in den vreemde’ tegemoet te komen, houden diverse kerken open dagen en speciale diensten. Daarin wordt reizigers, onder het motto ‘Onderweg’, een ontspannen hart onder de geloofsriem gestoken.

In Staverden miezert het, vlak voor de zondagse trekkersdienst bij de kapel. Toch staat er al een handvol mensen op de open bosplek. „Even wachten op de baas,” zegt een medewerkster, ,,om te zien of het wel buiten kan.”

,,Die is er al,” verrast spreker Arie Reurekas, in streepjespak en met platte pet onopvallend naast een boom. „En volgens mij blijft het droog.” Wanneer hij na een half uur over het bebladerde gangpad van de buitenkerk naar voren loopt, zit er inderdaad zo’n driehonderd man zonder paraplu op de meegebrachte stoeltjes. Geholpen door keyboard en blazers, galmt al gauw ‘Dit is de dag die de Heer ons geeft’ van de bladerdaken. Dan volgt een collecte-appčl voor een watertank voor zendelingen. Waarna de goedgemutste Baptistenpredikant onomwon­den verklaart dat het vandaag hier gaat ‘om de blijde boodschap van de levende Here Jezus Christus.’ Nadat hij bovendien stelt dat hij een rotsvast creationist is, weet iedereen waar deze Hoornse Abraham de mosterd haalt. „Weten jullie wat dit is?” vraagt Reurekas dan. In zijn hand rust een boormachine met een kleurige prismaschijf. Zodra hij het ding laat ronddraaien, blijkt de crux dat elk mens een individuele kleurrijkheid heeft die, samen met alle anderen, op de kleur wit uitloopt.

„Beetje een hagepreek,” fluistert een Drentse vakantieganger aan de rand van de weg ondertussen.

Op of hij iets met geloof heeft, volgt een ‘Heb je een paar uur?’ De loeigezellige Reurekas, waarvan tegelijk prachtige schilderijen staan uitgestald, verhaalt inmiddels over zijn herseninfarct van drie jaar geleden. „Toen ik plotsklaps op de stoep lag, stapte er een vrouw over me heen met ‘God straft onmiddellijk’. Ze dacht dat ik dronken was.” Voor hem was het een levensmoment waarop het kaarsje even uitging. En Arie zou Arie niet zijn als hij het niet demonstreerde aan de hand van een kaars die, ondanks het doven, telkens vanzelf weer ontvlamt. Bij hemzelf bijvoorbeeld door het weer terugkeren van zijn spraakvermogen.

„Waar ik, zoals u ziet, geen last meer van heb,” grijnst de spraakwaterval. Eerder had Reurekas in de bosrijke wandelgangen al gezegd ‘dat God een raam opendoet als er een deur dichtgaat’. Een veelgehoorde uitspraak, maar meestal in het zweverige circuit.

Het enige wat bij deze trekkersdienst zweeft, zijn de boombladeren die ruisen op de woorden van een bevlogen woordverkondiger.

Geen liturgische viering die hier tegenop kan. Misschien hoog tijd voor de kerk om de geplaagde gebouwen de gebouwen te laten en terug te keren naar hoe het ooit begon: gewoon een groep mensen in de openlucht, gevoed door de Geest die waait waarheen Hij wil.